Zo schrijf je elke week een stukje, zo staat er bijna een jaar een foto van vier potten chocoladepasta op de voorpagina van je blog.

Het kan verkeren.

Hoe dat kwam? Voordat ik aan dit blog begon liep ik al een tijdje rond met het idee om een blog te beginnen en had ik al flink wat onderzoek gedaan naar hoe je dat nou doet, dat bloggen. De tip die ik overal zag terugkomen was: regelmaat! Schrijf elke week op dinsdag en op donderdag een stukje, creëer een continue stroom artikelen, zorg dat je lezers weten wanneer ze een stukje van je kunnen verwachten. Twee keer per week leek me wat ambitieus, maar één keer per week een post schrijven moest te doen zijn en leek me bovendien een goede stok achter de deur om regelmatig te blijven schrijven. Braaf schreef ik dus maandenlang eens per week een blogpost.

Ondertussen veranderde er veel in mijn leven. Ik deed een coachingstraject om uit te vogelen welke richting ik op wilde in mijn werk en besloot de wetenschap te verlaten. Ik vond een nieuwe baan, als data scientist, en dompelde mezelf onder in de wereld van artificiële intelligentie en natural language processing. Bart en ik kregen een nieuwbouwhuis toegewezen en waren druk met de hypotheek en al het andere regelwerk dat daarbij kwam kijken. En we besloten, ondanks deze onzekere tijden, toch maar een datum te prikken voor onze bruiloft en die te gaan plannen.

Midden in al die drukte begon het bloggen te voelen als een verplichting. Ook als mijn hoofd eigenlijk te vol zat met andere dingen, ging ik toch zitten om mijn wekelijkse stukje te schrijven; dat had ik me immers voorgenomen. Maar het begon steeds meer te knagen: bloggen deed ik eigenlijk voor mijn lol, en waarom zou ik doorgaan als de lol eraf was?

Zo zie je maar hoe belangrijk het is om advies van anderen soms met een korreltje zout te nemen en altijd te checken of het wel op jouw situatie van toepassing is. Regelmatig output produceren is vast heel belangrijk als je veel lezers aan je wilt binden en geld wilt verdienen met je blog, maar niet als je het, zoals ik, gewoon fijn vindt om af en toe je gedachten op papier te zetten. Natuurlijk vind ik het leuk als mensen mijn schrijfsels lezen en hoop ik dat anderen ze leuk en soms nuttig vinden, maar grote ambities heb ik niet met dit blog. Dus waarom zou ik me houden aan een schema dat het bloggen tot verplichting maakt?

Vanaf nu begin ik dus met The Monkey and the Elephant 2.0. Ik zal niet elke week een stukje schrijven, maar alleen op momenten dat het gaat kriebelen. Als ik onder de douche sta en er zich ineens een artikel vormt in mijn hoofd, als ik zoveel gedachten heb dat ik met mijn handdoek nog om naar mijn laptop ren om niets te vergeten. Of als ik aan het wandelen ben en halverwege stop om minutenlang driftig op mijn telefoon te typen, om de ideeënlawine snel uit mijn hoofd te halen en op een veilige plek op te bergen. Dan schrijf ik een stukje.

Want ik heb het wel gemist, dat schrijven.