Een oud autootje zit vast in dor gras, daaromheen zie je een droog, vlak landschap
Individueel

Vast

Deze week even geen tips of lijstjes met favorieten, maar een persoonlijker stukje. Ik zit namelijk vast. Tot nu toe had ik in mijn leven altijd een idee van vooruit gaan, van ergens naartoe werken, van steeds nieuwe mogelijkheden en nieuwe kansen. Nu heb ik het gevoel dat er zand in de motor zit.

Ik zit vast op mijn werk: eigenlijk al mijn werkprojecten liggen stil. Bij sommige projecten komt dat door Corona, bij andere door co-auteurs die de wetenschap hebben verlaten, bij weer andere door de logge administratie bij de universiteit waar ik werk. Daarnaast eindigt mijn contract binnenkort en ben ik dus bezig met zoeken naar een nieuwe baan en met een beursaanvraag. Vooral voor dat laatste – wat neerkomt op een nieuw onderzoeksidee bedenken – is een zekere openheid en creativiteit nodig, die ik op dit moment door alle gestrande projecten niet voel. Het helpt natuurlijk ook niet dat ik mijn collega’s, doordat iedereen thuiswerkt, niet meer in het echt zie.

Ook op andere vlakken zit ik vast: Bart en ik willen trouwen en samen een huis kopen, maar dat zijn dingen die lastig zijn in tijden van Corona (we willen geen Grapperhausje doen). Daarnaast: voordat ik een hypotheek kan afsluiten moet ik natuurlijk eerst nieuw werk hebben. We willen vooruit en samen ons leven opbouwen, maar het leven staat nu juist op pauze.

Natuurlijk zit ik, net als iedereen, ook letterlijk vast: vast in huis. Ik ben, zoals ik eerder schreef, heel voorzichtig, voor mezelf en voor anderen. Af en toe op afstand met één of twee mensen afspreken kan wel, maar is toch altijd een heel gedoe. Het merendeel van de uitjes van ‘vroeger’, zoals naar restaurants en cafés gaan of gewoon even samen de stad in, vallen af, en wat overblijft is vooral ongemakkelijk op afstand van elkaar door het park wandelen of aan weerszijden van een koud bankje zitten, met een kartonnen bekertje in je hand. De zorgeloosheid is er zo wel af.

Zelfs in mijn meditatie lijk ik vast te zitten. De laatste tijd heb ik niet het idee dat er iets verandert in mijn meditaties; ik kom elke keer weer dezelfde obstakels tegen. Alsof alle onderdelen van mijn brein het memo hebben gekregen dat vooruitgang er voorlopig even niet in zit.

Gelukkig is er ook veel om dankbaar voor te zijn, zoals het feit dat ik zo’n lieve vriend heb en dat er zoveel andere lieve mensen in mijn leven zijn, al zie ik die nu minder vaak. Voor nu probeer ik te accepteren dat het een tijdje wat minder goed gaat en hoop ik dat ik anderen die zich net zo voelen als ik een beetje steun aan dit stukje kunnen ontlenen. Samen komen we er wel doorheen.

2 opmerkingen over “Vast”

  1. Hmm dat klinkt inderdaad als een raar vacuüm waar je in zit… lastig he, dat zo veel dingen niet kunnen/on hold staan/worden uitgesteld door de coronacrisis. Interessant dat dat dan ook zo terugkomt tijdens je meditaties..ergens ook wel logisch, maar lijkt me behoorlijk frustrerend.

    Er komt een beeld bij me op van hoe het vaak werkt als dingen letterlijk vastzitten, zoals een propje in de watertoevoer. Eerst lijkt er niets meer uit te komen, maar doordat de druk wel steeds verder opbouwt, komt er – zodra de blokkade doorbreekt – ineens een geweldige stroom vrij en vloeit het juist extra veel en vanzelf. Heb je misschien nu weinig aan 😉 Maar ik hoop wel dat het ook hier zo werkt, en wens je toe dat het maar weer snel wat mag gaan stromen allemaal!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *