Iedereen mag het weten: ik ben zwanger! Of althans, als ik deze blog over een tijdje plaats betekent het dat iedereen het mag weten. Nu ik dit schrijf, op 27 september, mag vrijwel niemand het weten. En hoewel ik voordat ik zwanger werd wel wist dat vrouwen hun zwangerschap vaak een tijd geheim hielden in het begin – je wilt immers niet aan die collega die je sporadisch spreekt bij de koffie-automaat uit hoeven te leggen dat je een miskraam hebt gehad – had ik me nooit gerealiseerd hoe eenzaam zo’n geheim voelt.

Mijn zwangerschap is gepland en heel erg gewenst, dus eigenlijk wilde ik na de vijfde positieve test – toen ik het eindelijk durfde te geloven – iedereen die het maar horen wilde vertellen dat ik zwanger was. Met een grote grijns op mijn gezicht fietste ik door de stad. Voor mijn gevoel kon iedereen het zien, spatte mijn geheim van me af. Maar in plaats van dat ik het van de daken schreeuwde, trok ik me juist steeds meer terug. Zo ging ik minder vaak naar cafés en borrels om ongemakkelijke situaties te voorkomen. Iedereen weet dat ik niet vies ben van een goed glas wijn of een lekker speciaalbiertje, dus voor mijn gevoel viel het enorm op toen ik ineens alcoholvrij bier en Spa Rood begon te bestellen. Een afspraak met twee mensen die ik heel lief vind zei ik af omdat ik het hun nog niet wilde vertellen, maar ook niet de hele middag wilde liegen over hoe het met me ging.

Want hoe het met me ging valt bondig te beschrijven: misselijk. In week zes barstte de misselijkheid in alle hevigheid los. Permanent was ik misselijk: de hele dag en, als ik niet kon slapen door de misselijkheid, ook de hele nacht, niet wetend wanneer het zou stoppen (‘nog maar zeven weken’, zei de verloskundige in een poging me op te monteren, ‘bij de meeste vrouwen gaat het vanaf week 13 beter’). Gelukkig begon ik me na een week langzaam iets beter te voelen en is de misselijkheid niet meer constant aanwezig, maar nog steeds kan ik maar een paar uur per dag werken. Als ik te lang doorga met werken, te weinig slaap, langer dan twee uur niet eet of teveel beweeg komt de misselijkheid onverbiddelijk terug.

Mijn dagen spelen zich thuis af en bestaan naast een paar uur werken uit af en toe een rondje lopen, steeds kleine beetjes eten om te voorkomen dat ik misselijk word, toch misselijk worden, op bed liggen en wat lezen en series kijken. Vrienden zie ik niet omdat ik daar te misselijk voor ben en/of het ze nog niet wil vertellen. Mijn collega’s weten niet wat er aan de hand is: waarom ik ineens minder werk en niet meer naar kantoor kom. Ik kan het ze nog niet uitleggen, dus vermijd ik contact met hen. In bepaalde opzichten voelt het als de Covid-lockdowns: alsof iemand het leven voor je op pauze heeft gezet. Het grote verschil is natuurlijk dat we Covid samen beleefden.

Eigenlijk zouden miskramen niet zo’n taboe moeten zijn. Dan zou je als zwangere niet zo geheimzinnig hoeven te doen in het eerste trimester: een periode waarin je vaak veel klachten hebt en de zwangerschap daardoor moeilijk te verhullen is. In die wereld leven we nog niet, maar in mijn geval is gelukkig overmorgen de eerste echo: een moment waarna je wat meer zekerheid hebt dat het goed gaat met je kindje en voor mij en Bart ook het moment om het goede nieuws met meer mensen te gaan delen. Ik kijk uit naar de dag dat de misselijkheid weg is, mijn energie terugkomt en ik iedereen, nippend aan mijn Spa Rood, kan vertellen hoe blij ik ben met het kindje in mijn buik. Laat dat tweede trimester maar komen.