Op een tafel liggen spullen om mee te nemen: een telefoon, sleutels, een pasjeshouder en een mondkapje
Maatschappelijk

Ik doe wel mee

Ik zal maar meteen met de deur in huis vallen: ik ben heel voorzichtig als het op Corona aankomt. Ik spreek alleen met kleine groepjes mensen af en houd dan minstens 1,5 meter afstand, liefst buiten of anders binnen met de ramen open. Boodschappen laten Bart en ik bezorgen, bezoeken aan bijvoorbeeld de tandarts, kapper of fysiotherapeut stellen we zoveel mogelijk uit. Barts haar scheer ik met de tondeuse, ik ben één keer met een mondkapje op naar een kapper geweest waarvan ik wist dat alle andere klanten en de kappers ook mondkapjes droegen. Naar de horeca ga ik niet: het personeel draagt in Nederland, anders dan in veel andere landen, geen maskers en komt wel dichtbij, dus dat is geen veilige situatie (voor wie niet overtuigd is: onderzoek laat zien dat mondkapjes wel degelijk bescherming bieden). Bovendien zijn de tafels te klein om afstand te kunnen houden tot tafelgenoten uit andere huishoudens. Kortom: ik vermijd eigenlijk alle plekken behalve mijn eigen huis, het park en af en toe het huis van een vriend of familieilid. In dit stukje leg ik uit waarom ik zo voorzichtig ben.

Er is natuurlijk een egoïstische reden: zelfs als je jong bent kun je niet weten hoe het virus bij jou uitpakt. Er zijn veel mensen bij wie het meevalt, maar ook bij jonge mensen zonder verdere gezondheidsklachten kan de ziekte heel ernstig zijn. Ik schrok bijvoorbeeld behoorlijk van dit interview met de 33-jarige zanger Thomas Azier, die in maart besmet raakte met het virus. ‘Ik heb een paar keer op het punt gestaan de ambulance te bellen omdat ik bijna niet meer kon ademen. Het leek alsof er iemand op mijn borst zat, zo benauwd,’ zegt Azier. Toen het virus eenmaal weg was, kreeg hij een longontsteking, waardoor hij uiteindelijk twee maanden in bed door heeft gebracht. Nog steeds is hij niet hersteld: meer dan twee nummers achter elkaar kan hij niet zingen. Naast het feit dat Covid een ernstige ziekte kan zijn terwijl je besmet bent, is er ook nog niets bekend over de langetermijngevolgen. Kortom: misschien kom je er vanaf met een verkoudheid, misschien ben je de rest van je leven longpatiënt. Ik wil er liever niet achterkomen hoe het bij mij zou verlopen.

Ondanks dit alles zou ik het hoogstwaarschijnlijk wel overleven als ik Covid zou krijgen. Dit geldt voor veel andere mensen helaas niet. Dat brengt me op de belangrijkste reden dat ik voorzichtig ben: ik wil er niet voor zorgen dat andere mensen ziek worden, op de intensive care belanden of zelfs overlijden. En zoals zo mooi wordt benadrukt in de campagne #geendorhout: ieder mens is waardevol en het waard om voor te vechten. Daarnaast wil ik er niet aan bijdragen dat de zorg weer overbelast raakt, wat niet alleen vreselijk is voor dokters en verplegers, maar ook voor bijvoorbeeld kankerpatiënten die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben. Het is niet leuk, maar ik ga met liefde een halfjaar, jaar, anderhalf jaar of hoe lang het ook duurt niet uit eten als het betekent dat ik daarmee levens kan redden.

Er zijn mensen die vinden dat we zaken als kappers, massagesalons, restaurants en cafés juist moeten steunen in deze tijden. En ja: het is belangrijk dat er niet teveel werkloosheid ontstaat en dat er overheidssteun is voor mensen die dat nodig hebben. Maar juist doordat veel mensen de maatregelen niet serieus nemen stevenen we af op een nieuwe lockdown, een lockdown die de economie veel schade berokkent en die voorkomen had kunnen worden als we voorzichtiger waren geweest. Hoe meer we het uit de hand laten lopen, hoe schadelijker dat op de lange termijn juist is voor de horeca en mensen met contactberoepen.

Ik heb ergens makkelijk praten: ik kan thuiswerken, ik heb toegang tot een auto waardoor ik niet met het OV hoef en ik woon samen met mijn vriend, waardoor ik me niet zo snel eenzaam zal voelen. Er zijn veel mensen voor wie de omstandigheden anders zijn en die daardoor gedwongen zijn om meer risico te nemen dan ik. Daarnaast is menselijk contact een basisbehoefte en begrijp ik heel goed dat mensen die alleen wonen het niet trekken om maandenlang geen fysiek contact met anderen te hebben. Toch wil ik, nu we midden in de tweede golf zitten, mijn stem gebruiken om mensen op te roepen om zo voorzichtig te zijn als in hun situatie mogelijk is. Laten we met zijn allen laten zien dat we ons wèl aan de maatregelen willen houden. Dat we wèl om elkaar geven en dat we daarom bereid zijn om offers te maken om elkaar te beschermen tegen een dodelijke ziekte. #ikdoemeezolanghetnodigis

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *